Bij een aantal ex-gehuwden werd een diepte interview gehouden om zo achter de dieperliggende oorzaak te komen. Zo ook bij bijvoorbeeld Astrid Hijgenberg. Astrid’s verhaal illustreert op een goede wijze de problematiek:
Astrid: “ Het was bij ons altijd al een drukke boel. We werkten beide fulltime en kwamen laat thuis. De kinderen moesten snel eten. Tijd om rustig te koken was er niet. Dus vaak van dat makkelijke kant en klaar voedsel. Daarna 3 minuten quality time met de kinderen en het huishouden doen. Toen was het al laat.
De ellende begon pas echt toen de nieuwe wet voor gescheiden plastic afval kwam. Na het eten ging ik altijd de rommel opruimen en het afval scheiden. Je kent dat wel, glas apart, papier in een mand, tuinafval en etensresten apart, batterijen in een zak etc. Dagelijks was ik hier na het eten wel een flinke tijd mee bezig. Ook de afvalbelasting werd steeds hoger.
Toen kwam ineens die nieuwe wet dat ook het plastic gescheiden moet worden. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen.
Vroeger zat ik na het eten nog wel een gezellig met mijn man op de bank, maar daar was nauwelijks meer tijd voor. Als ik klaar was met afval scheiden, ging mijn man weer nieuwe afvalbakken en container-beschermers in onze achtertuin plaatsen of schoonmaken.
We hadden geen tijd meer voor diepgaande gesprekken. We zijn nog wel naar een huwelijkstherapeut gegaan, maar die zei dat mijn man niet zo ouderwets moest zijn en ook meer tijd moest besteden aan het afval scheiden. Uiteindelijk is het op niets uitgelopen.”
Astrid is een van de velen. Haar man wenst anoniem te blijven.
Zo is het wel duidelijk, afval scheiden lijdt (leidt) echt tot echtscheiden.
